Słownik pojęć

Wyniki dla hasła: Węgliki spiekane

  • Węgliki spiekane (widia)

    spiek narzędziowy, uzyskiwany w wyniku prasowania i spiekania pod dużym ciśnieniem i w wysokiej temperaturze węglików wolframu i tytanu (a także molibdenu, tantalu i wanadu). Spoiwem jest zazwyczaj kobalt. Węgliki spiekane odznaczają się dużą twardością i odpornością na ścieranie. Stosuje się je na narzędzia skrawające do obróbki bardzo twardych materiałów z dużą szybkością skrawania.

  • Widia (patrz: Węgliki spiekane)

  • Narzędzia skrawające

    narzędzia do obróbki materiałów skrawaniem. Ostrze narzędzia skrawającego ma kształt klina, aby mogło usunąć warstwę materiału z obrabianego przedmiotu. Geometria ostrza zależy od własności mechanicznych zarówno przedmiotu obrabianego, jak i narzędzia – głównie od jego twardości – dlatego materiał na narzędzie skrawające powinien być twardy, lecz nie za kruchy, odporny na ścieranie i na wysoką temperaturę. Takimi materiałami są stale narzędziowe węglowe i stopowe, stale szybkotnące oraz węgliki spiekane. Spośród ważniejszych narzędzi skrawających używanych w pracowni zegarmistrzowskiej należy wymienić:

    • wiertło
    • rozwiertak
    • nawiertak
    • frez
    • nóż tokarski

  • Lutowanie twarde

    Lutowaniem twardym nazywa się łączenie metali za pomocą lutów, których temperatura topnienia wynosi 700 - 950°C. Złącza lutowania twardego odznaczają się dużą wytrzymałością.

    Informacje dodatkowe: Tą metodą lutuje się różne metale użytkowe, stopy, węgliki spiekane i metale szlachetne. Przedmioty łączone wymagają nagrzewania do wysokiej temperatury razem z lutem, a dopiero po jego roztopieniu przerywa się nagrzewanie. Luty twarde mogą być z miedzi, mosiądzu i srebra. Luty miedziane stosuje się do lutowania stali, mosiężne do stali i innych metali, luty srebrne zawierające 7-70% srebra, 5-25% miedzi i resztę cynku, łatwo rozpływają się po łączonych powierzchniach i tworzą połączenie o dużej wytrzymałości i ładnym wyglądzie – są stosowane w produkcji przedmiotów precyzyjnych i wyrobów jubilerskich. Luty do metali szlachetnych muszą odpowiadać próbie lutowanych przedmiotów, gdyż takie są przepisy urzędów probierczych. Topnikiem do wszystkich prawie metali jest boraks. Lutowane części powinny być do siebie dopasowane i dociśnięte lub związane miękkim stalowym drutem. Przedmiot nagrzewa się w ogniu z węgla drzewnego lub płomieniem palnika na płycie izolacyjnej. Po lekkim nagrzaniu łączone miejsce należy posypać topnikiem, który przykleja się do niego. Następnie przedmiot nagrzewa się mocniej, na łączone miejsce kładzie się kawałek drutu i jeszcze bardziej nagrzewa, aż do rozpłynięcia się lutu. W czasie nagrzewania palnikiem płomień należy kierować na łączone brzegi przedmiotu, a nie na lut.